piątek, 30 grudnia 2016

Another year has gone by...


... and I'm still the one by your side. Tak śpiewała Celina D. I chyba to dobre podsumowanie.

Koniec roku, czas podsumowań. Czy był to dobry rok? Chyba taki średni. Na plus należy zaliczyć to, że, jak wyżej - wciąż mamy siebie, jesteśmy razem. Moja rodzinka to mój życiowy sukces, osiągnięcie i spełnione marzenie. Moja ostoja, mój sens, moje wszystko.

Plus to dobre zdrowie, odpukać. To to, ze nikogo w tym roku nam nie ubyło.

Plusem były nasze cudowne krótkie wakacje i malutkie wypady.

Ogromna radość to to, ze moje dwie najbliższe przyjaciółki szczęśliwie wyszły za mąż. Mega emocje.

Plus to wspaniali ludzie, jakich mam wokoło, bliżej i dalej.

Minusy? Największy - totalna klapa z budową domu. Te święta miały już być tam... Jedna osoba położyła wszystkie nasze (i nie tylko) plany.

Niefortunna zmiana stajni. Chciałam dla Łosia emerytury pod chmurką, wśród zieleni. A zamiast tego zafundowałam mu utratę zdrowia i narażenie życia. A sama poszłam z torbami. Ale finał jest plusowy - koń wyzdrowiał, a ja wróciłam w najlepsze miejsce.

W 2017? Postawię dom! Postawię go, cholerka!

Zamierzam zostać ciocią. Co najmniej raz ;).

Wsiadać czasem na konie. Nie porzucić!


Wspaniałego, nie strzelanego Sylwestra i dobrego roku, drodzy Czytacze!

piątek, 23 grudnia 2016

Mała pierniczarka

Są koronczarki, to mogą być i pierniczarki, a co!

To już poważne sprawy i to nie przelewki. Dziecię me pierwszy raz piekło świąteczne pierniczki! Mając już pewną wprawę po ciastkach z banana, wiedziała z czym to się, nomen omen, je. Na wieść, że będą ciacha, już dzień wcześniej wyciągnęła swoje plastikowe wykrawarki z szuflady.

Matka wyrobiła ciasto (przepis macie w poście z grudnia 2013, bez zmian), a dziecko wałkowało, wycinało i zbierało wycięte ciastka. A że zgubiłam wałek - rozstąp się ziemia, nie ma w szafce, na szafce, w suszarce...), użyłyśmy... butelki po winie, a nowy wałek kupiłam nazajutrz. Też się dało. Pierniczki trochę grubsze i bardziej koślawe niż zwykle, ale za to najlepsze, bo Kalinkowe.

Dziecku zapału starczyło na dwie blachy. Pozostałe 3 robiłam ja, a młoda w tym czasie "sipała" mąkę, po czym rozprowadzała ją po stoliku, pod stolikiem, po swoim ubraniu, buzi, a nawet moich rękach i dżinsach... Kuchnia i wszystkie ciuchy do prania, ale co mi tam. Frajda dziecka, jej poczucie zaangażowania i pożyteczności - bezcenne. Kiedyś nauczyć się musi! Efekt śliczny i pyszny. Dobrze, ze Wigilia już jutro, bo córu swoje dzieło systematycznie wyjada...
PS. a mąż znalazł wałek... w szafce... jak ja szukałam... No to mamy dwa :D

niedziela, 18 grudnia 2016

Zielona puchata

Wczoraj w nocy zakradły się do nas elfy i rano przywitała Kalinę w salonie choinka. Powodując serię pisków, podskoków, gromkie brawa i taniec radości. I "nowe zaskoczenie" ilekroć panna wejdzie do pokoju. Jest zachwyt. Kocha choinki.

Tęsknię za żywą. Za zapachem. Za rok. Ta ma chociaż tę zaletę, że na pewno się nie obsypie, nawet przy buchających kaloryferach. Mamy sporo nowych bombek w tym roku. Szyszki, małe czerwone fińskie domki i czerwone Suzuki Jimny. Nie mogłam się oprzeć.

Jest śliczna, urocza, nasza. I jest już świątecznie. W kuchni pachnie śledziem z cebulą i suszem. Kocham tę kombinację zapachów. Dojdą pierniczki, barszcz i już będzie Chanel number Christmas ;)

Ostatnia prosta. Łapię nastrój ze wszech sił. Bo potem tak szybko jest po świętach i żal. Czemuż nie trwają 12 dni, jak w angielskiej piosence...?






niedziela, 11 grudnia 2016

Ale o co cho z tym siodłem???

Znowu ta Siłaczka coś kombinuje! Miała nie wsiadać, a wsiada. Miała na oklep, a tu wyjeżdża z jakimś siodłem. No ki diabeł?

Ano taki, ze się starzeję. I okazało się, że już nie jest tak fajnie byle jak i na byle czym. Pad do jazdy na oklep fajny bajer, ale jazda na oklep nadszarpuje mi plecy tak, ze kilka dni nie mogę się potem ruszyć. Całe ciało [pracuje, człowiek siedzi asekuracyjnie, bo koński kręgosłup wrzyna się w siedzenie i taki efekt (nie mówię, ze każdy tak ma; ja tak mam, na moim koniu kanciastym jak stare Volvo). Stąd decyzja: kupuję siodło! Moze być styrane, brzydkie, ale musi jako - tako leżeć na Łosiu, być nierozwalone i kosztować do 4 stówek. Moja biedna B. załamała ręce, że tak drogo. No tak, zapomniałam, że laik nie wie, jak kosztuje sport jeździecki :D Że porządne siodło to kilka tysięcy, a top fura kilkanaście do kilkudziesięciu. Ech.
Dzięki serwisowi ogłoszeniowemu przebrałam kilkadziesiąt ofert i finalnie w piątek do domu przyszło ono: stare, powycierane, ale wciąż sprawne, niemieckie siodło. Skusiło mnie budową odpowiednią dla konia o wydatnym kłębie i ceną jak za parę butów w sumie...

Dziś jazda testowa. Cóż, cudów nie oczekiwałam. Jest na mnie za wielkie, ale na koniu leży przyzwoicie. Jak odkopię moją podkładkę z futra, powinno być fajnie. Na wyczynową jazdę stępem wystarczy.

Kto by pomyślał, że taki staroć tak może cieszyć :).



czwartek, 8 grudnia 2016

Duże dziecko, duże Mikołajki...

Pamiętacie pierwsze Mikołajki Kalinki? Miała niecałe 5 miesięcy, niewiele sobie z tej okazji robiła i dostała małą Peppę, którą zresztą bawi się do dziś.

A teraz? Teraz dziecko juz wie, że jest zima, że jest grudzień, że będzie choinka (po kalinkowemu - "chinana") i Mikołaj przynosi prezenty (odpowiednio: "Kojaj" i "peziety"). I nie ma zmiłuj, rozpieszczaj, rodzino!

Ja nie wiem. Jak tyle tego było na Mikołajki, to co będzie pod choinkę??? Chyba będziemy musieli ukraść sąsiadom pokój, aby pomieścić ten towar...

Pokażę Wam, co dostała Kalina. Może kogoś zainspiruję.

Tablica manipulacyjna z zamkami. Firmy Melissa & Doug, którą uwielbiam. Nie są to tanie zabawki, ale są bardzo solidne, świetnie wykonane. No i bardzo rozwojowe. Tu mamy sześć okienek, zamkniętych a to na skobelek, a to na bolec na łańcuchu. Po otwarciu, ukazują nam się zwierzątka. Wymaga cierpliwości, ale i daje dziecku dużą satysfakcję.
Owoce i warzywa do krojenia. Masa tego na rynku, duze, małe, drewniane, plastikowe... Połówki owoców, połączone rzepem i do tego nóż, którym można je "kroić". Ja wybrałam plastikowe, bo... po prostu mi się podobały. To jest szał. Kalina, jak już wpadła na to, jak je kroić, kroiła cały wieczór. Matka poskładaj, a ja kroję. "Dzidzia kłoi banana". Nóż przydaje się też do ciastoliny i innych zabaw.
Ciastolina. Kalina dostałą od swojej przyszywanej cioci Emilii. Ciastolina zawsze jest dobrym wyborem ;).
(zwróćcie uwagę na siedzisko z... farelki, haha)
Naklejki wielorazowe Melissa & Doug. Tym razem od przyszywanej cioci Asi. Super pomysł! Nalepki są tak naprawdę bez kleju, są zrobione z jakiegoś plastiku, który przykleja się do kartek książeczki. Mamy pięć pokoi w domu i zestaw nalepek do każdego z nich. I możemy dowolnie urządzać nasz domek. Kalina kocja naklejki, ale przylepia je jeszcze zupełnie przypadkowo. Cieszy ją samo odklejanie i naklejanie, jeszcze nie widzi sensu w umieszczaniu ich w konkretnym miejscu. I tak, na przykład, kibelek lewituje bokiem nad wanną... Za to mama bawi się przednio!

I na koniec wyczyn taty. Gadający kucyk Księżniczka Cadance. O hesus marija! Dziecko zachwycone, a ja dostaję tików nerwowych od "Moja magia lśni jak słońce" i innych radosnych haseł...
Reasumując: z punktu widzenia dwuipółlatki, wszystko trafione i radość jest ogromna. Polecam. Wszystko. Zależnie od cierpliwości rodziców oraz ich poczucia estetyki ;).

poniedziałek, 5 grudnia 2016

Pierwszy bal naszej córki

Wczoraj Kalina weszła na kolejny etap w życiu. Pierwszy raz bawiła się na balu. Mamy w Olsztynie taką restaurację i bar - Chilli. I toż Chilli w niedziele organizuje spotkania i poczęstunki dla dzieci. Wczoraj była to specjalna okazja - bal mikołajkowy. Uznaliśmy, że warto spróbować - córu nasza kocha muzykę i tańce, energii ma jak króliczek Duracella, uwielbia dzieci.

Strzał w 10! Ledwo ją przebrałam i postawiłam na parkiecie - nie było dziecka. Zapomniała, że z nią przyszliśmy! Ganiała baloniki, znalazła godną partnerkę do bitwy na balony i okładały się niczym zwaśnione bohaterki telenoweli. A już hitem były panie animatorki - Kalina jako pierwsza leciała tańczyć, naśladować, chwytała panie za ręce i chciała tańczyć jeszcze i jeszcze... Bawiła się wstążkami, obręczami, ogromną chustą, "pisała" list do Mikołaja. Wciągnęła kubek soku przecierowego, dwa kawałki pizzy dla dzieci, sporo mojego kurczaka. Na koniec ledwo stała, ledwo szła, a i tak zrobiła aferę z rykiem i kwikiem, który ustał dopiero w aucie. Razem z przytomnością. Padła jak mucha i w domu udało się jedynie przełożyć do łóżka, poszła spać bez mycia.

Na pewno będziemy to powtarzać. Dziecko zachwycone, zdobywa nowe umiejętności, spotyka inne dzieci. A i mama uczy się... wypuszczać dziecko spod spódnicy. I nie jest łatwo. Trzymałabym ją przy sobie, asekurowała. Bo ktoś ją popchnie, bo upadnie... Matka kwoka!

Fajne to moje dziecię. Odważne, kontaktowe, dzielne. Koleżeńskie (na tyle, na ile można o tym mówić u dwuipółlatka), uważne na inne dzieci, empatyczne. Jestem z niej bardzo dumna.




niedziela, 4 grudnia 2016

Hello, winter!

W tym roku przyszła o czasie. I trzyma. Mocniej, lżej, ale trzyma. Zasypała moje piękne miasto i moje całkiem sympatyczne blokowisko. Zima. Przymrozki, śnieg, śliskie chodniki, zapach dymu. Białe czapy na drzewach. Pies cieszący się jak szczeniak. Dziecko otwierające z rana oko i oznajmujące: "mama sieg, mama siaki!".

Sklepy upstrzone i migające, piosenki świąteczne sączące się z głośników. Pączkujący wciąż dział z zabawkami i krzykliwy z bombkami. Ludzie z obłędem w oku - "jest ta lalka z telewizji! Sama i w zestawie!". Stawiane są wielkie iluminowane dekoracje na mieście, tradycyjne sznury lampek zawisły już też na naszej głównej osiedlowej ulicy. Widzieliśmy już pana przywożącego choinki.

Konie wyglądają jak niedźwiedzie, puchate i nastroszone. Zaśnieżonymi chrapami szperają w kieszeniach.

Nie lubię śniegu, ale w grudniu lubię. Prognozy mówią o śniegu. Kto wie... Czyżby... Białe święta...?





poniedziałek, 28 listopada 2016

Już nie taka mała

Dawno nie pisałam, co tam u Kaliny. Oj, dzieje się. Dwulatki są paskudne ;). Bunty, fochy, histerie, własne zdanie na każdy temat i "nie" jako uniwersalna odpowiedź. Znamy, znamy...

Ale to też czas niesamowitego rozwoju. Widać, jak z dnia na dzień coś przybywa. Nowe słowa, zdania, nowe zabawy, masa umiejętności.

Kalina co prawda należy do dzieci niespieszących się z mówieniem, ale postęp jest ogromny i już wreszcie kleci proste zdania. Gada strasznie też przez sen. Zaczyna też myśleć i bawić się bardziej abstrakcyjnie. Potrafi na przykład wskakiwać do piaskownicy, sypać piasek i mówić, że tam są rybki i że je karmi chlebem. Albo sytuacja z wczoraj. Leżę zbolała, bo coś mnie rozkłada. Kalinka wskakuje na łóżko z krawatem ojca, bandanką i drewnianą żabą na kijku. Owija mnie szmatkami, a kijek uparcie wciska pod tyłek.
- Kalineczko, co ty, dziecko drogie, robisz...?
- Dzidzia doktor! Mamie kuj kuj pupie. Ała ała, pomuś!

Szczęka mi opadła. No tak, oglądałyśmy bajkę o chorej dzidzi u lekarza i o zastrzyku...

Poza tym, nadal jest bardzo sprawna manualnie i, jak chcę, bardzo cierpliwa. Opanowała oberanie jajek na twardo i wykrawanie ciasteczek.

Fascynuje ją kuchnia, gotuje swoje musy owocowe i co tam dopadnie. pora pomyśleć o garnuszkach dla niej.
Zaczyna też określać, co lepi i co rysuje. I czasami nawet jest to do czegoś podobne :P

Poza tym, zabawa w chowanego i siadanie w pudełkach. Zrobiłam jej taki fajny domek dla lelek. To sama w nim usiadła. Jak to określiła moja uczennica (i przyjaciółka, bo my to już takie swoje jesteśmy) B., "Kalina przyszła w gości. GULIWERKA!". Bardzo trafne.


wtorek, 22 listopada 2016

Świąteczny nastrój, czas: start!

Jeszcze miesiąc i znów będą święta! Klasycznie, nie mogę się doczekać. To nieuleczalna choroba i dobrze mi z tym. Gwiazdka wciąż cieszy tak samo, a odkąd jest Kalina, to jeszcze bardziej. Chcę, aby pokochała święta tak jak ja, żeby też tak ich wyczekiwała. Żebyśmy szykowały się do nich tak jak kiedyś ja i moja mama.

Na razie córu moja jest jeszcze mała, umie pokazać i nazwać choinkę i Mikołaja ("Kojaj!"), ale nic poza tym. Pewnie za rok będzie już dość kumata na list do Świętego, na kalendarz adwentowy.

Póki co, sama muszę zadbać o swój nastrój. I co roku pod koniec listopada zaczynam gromadzić świąteczne magazyny. Kocham przeglądać przepisy, patrzeć na zdjęcia świątecznie udekorowanych wnętrz, te wszystkie światełka i gwiazdy na każdej stronie. Lubię czytać o świętach dookoła świata. Na co dzień nie kupuję gazet, ale przed Gwiazdką robię wyjątek. To taki mój mały rytuał :)

niedziela, 20 listopada 2016

Co ja jadę?!

Zauważyłam, że zauważyliście :) Króciuchny filmik z Łosiego grzbietu (nie sposób nie poznać - "tylko jeden ma TAKĄ grzywę", jak napisała Ewa). Ale, że jak to, zapytacie. Przecież miało być już never ever. No, miało. Ale nigdy nie mów nigdy. Moja jeździeckość, obudzona i pobudzona jazdami na Koniu Kreciku (jak Kalina nazywa Sekreta), wymyśliła sobie maleńką rewolucję w związku z Łosiem. Rewolucja zakładała zakup padu do jazdy na oklep i wdrożeniu hipoterapii. Czyli jazdy stępem na imć seniorze, o ile oczywiście jego kondycja pozwoli. Dla mnie powrót do przeszłości i do najlepszego z koni, a dla niego urozmaicenie i poczucie bycia przydatnym.

Jak widać na powyższym zdjęciu, nastawienie mieliśmy zgoła różne :)

Koń Łoś zdziwiony był wielce wizytą w hali i moim tarabanieniem się nań. Ale chyba był kontent. Maszerował dziarsko i raźno, parskał, dwa razy nawet lekko się spłoszył. Ale co tam! Koń Teklan to koń, na którego po trzech latach wsiadasz i jedziesz. I już. Pamięta wszystko - ustępowanie, łopatkę, do ręki przyjdzie. Nie żadne Grande Prrr, a skąd! Ale dla mnie wzruszające.

I, jak za dawnych lat, był z nami mój tata. Najznamienitszy człowiek - multifunkcja, kibic - fotograf - luzak - sponsor. Lubią się z Łosiem. Zresztą, jak tu go nie lubić, jak on taki nasz.

Jestem mega szczęśliwa.





niedziela, 6 listopada 2016

Listopadowy las

Dziś taka aliteracja w tytule.
Październik nas nie rozpuszczał (no chyba, że dosłownie - w wodzie), listopad przywitał nas nie lepiej - ziemia wygląda, jakby nie mogła przyjąć już ani kropli więcej. Zimno. Pachnie dymem, a ostatnie liście niemrawo chyboczą się na gałęziach.
A my szukamy piękna. Korzystamy, że akurat nie leje. Dziewczyny w auto i do lasu. Tam jeszcze tli się płomienny pomarańcz między drzewami, jeszcze  śpiewają ptaki.
Widać i czuć, ze las już zasypia. Zaraz będzie zima.