Warszawski tydzień - czas start!

Doczekałam się! Nareszcie jesteśmy u mamy. Udało się szybko i sprawnie pokonać trasę i już zwiedzamy stare kąty. Kalina doskonale wszystko pamięta- że jest auto na pilota, piasek kinetyczny, moje stare Lego. Lata i bawi się jak szalona.

Ogrom nostalgii, a ten rok w ogóle trudny rodzinnie. Trudno. Trzeba robić swoje i żeby było jak najlepiej. Zamierzamy wycisnąć ten czas do cna, jak cytrynę!

Mamo, a kiedy będę dorosła?

... usłyszałam ostatnio od córu. No tak, kto z nas nie zadawał tego pytania? Jako dzieci, chcemy dorosnąć, aby móc już robić "to wszystko", tę niezliczoną ilość wspaniałych, fantastycznych rzeczy. Tak nam się wydaje. Wolność, siedzenie do późna, brak kontroli, nikt się nie czepia, robienie, noszenie, jedzenie tylko tego, na co mamy ochotę. No raj!

Tak mnie dziś natchnęło po wymianie zdań z moją niegdyś przyjaciółką, Moniką (yyy, zabrzmiało to, jakbyśmy co najmniej były na ścieżce wojennej, ale nie, pamiętacie, pisałam o tym rok temu - po prostu nam się drogi rozeszły). Monika napisała, że dorosłość nie jest pozytywna i ona nie chce być dorosła. Jak to jest...?

Wolność, możemy wszystko robić? Ta, jasne. Po pracy, może między dziećmi, pracą, zakupami, gotowaniem, szorowaniem wszystkiego.

Brak kontroli? Oj, zatęsknisz, córu, za moją i tatusia kontrolą. Pojawi się szef, urząd skarbowy, fotoradar i kochani politycy.

Siedzenie do późna? Ba! Nad projektem, nad sprawdzianami, przy kolkującym niemowlaku, a owszem! Bo przecież nie przed wspaniałym filmem - i tak zaśniesz przed upływem połowy ze zmęczenia projektem, sprawdzianami i niemowlakiem.

Nikt się nie czepia? Spróbuj, córu, uzyskać zgodę na budowę domu! Traf przy okazji na panią D. w naszym Starostwie Powiatowym ;).

Noszenie, co się chce? Pewnie, o ile masz szczęście mieć figurę idealną.

Jedzenie, co się chce? Patrz wyżej ;) A i figura nie gwarantuje sukcesu - nawet chudy dorosły w pewnym momencie przekonuje się boleśnie, że już nie może zjeść dużej pizzy i trzech paczek żelków w jeden wieczór, jak za czasów liceum, bo potem umiera na ból brzucha, ma trzy kilo na plusie i pryszcze na plecach.

Więc jak to jest, być w końcu dorosłym? Kurczę, nie wiem! Ja nadal się nie czuję, choć pomału bliżej mi do czterdziestki niż dwudziestki. Nadal, kiedy idę coś załatwić w urzędzie, czuję się tak, jakbym tylko zastępowała mamę. Może nie tęsknię za szkołą, kuciem i klasówkami, ale myślałam zawsze, że poczuję się "taka dorosła" z jakimś takim, hmm, wyraźnym "tadaaaaam".Z moją Sis rozmawiałyśmy o tym, że nadal czujemy się na dwadzieścia parę, że nasi rodzice mają koło czterdziestki. A czas pędzi i tylko lustro przypomina, że i dla nas jest nieubłagany. A Wy, czytacze, kiedy poczuliście się dorośli...?

Żyję, żyję

Oj, drodzy Czytacze, pewnie się zastanawiacie, co tu tak cicho i dlaczego od stycznia (!) nic nie napisałam.

Może nie było głowy, weny, natchnienia.

Może to dlatego, że początek roku był taki sobie, niby piękna wiosna, ale ja i tak pewnie musiałabym pisać o rzeczach nieprzyjemnych.

O chorowaniu, bo "dzięki" przedszkolu, chorujemy wszyscy w tym roku jak dawno.

O marazmie, w jaki wpada się, kiedy zdaje się sobie sprawę z tego, ile rzeczy w życiu nas omija, ilu marzeń się nie zrealizuje i że nie będzie już powrotu do swojej pasji, a nic innego w życiu nie smakuje tak jak ona.

O zawodzie, rozczarowaniu, zachwianej wierze w ludzi i to ze strony, z której nigdy byśmy się tego nie spodziewali...

A po co Wam to czytać.

Ale żyję, żyję, mam się nieźle, jest gorące lato i choć właśnie stałam się o kolejny rok starsza (a czuję się wciąż o dekadę młodsza!), to bywa pięknie. 

Moja córu ma prawie cztery lata (cztery!!!) i jest codziennie źródłem największej radości i największej frustracji zarazem. Jak to czterolatek. W dodatku z masą charakteru. 

Kończy pierwszy rok w przedszkolu, jest prymuską, wymiata na angielskim, wymiata towarzysko, a i w kaszę nie da sobie dmuchać.

Dorosła do wody i jako urodzona Olsztynianka - jedyna w domu - rwie się do pływania, do jeziora. mogłaby nie wychodzić.

Mówi pięknie, choć jeszcze trochę dziecięco, myśli już bardzo abstrakcyjnie i kreatywnie, wreszcie bawi się sama więcej niż minutę, rządzi dziadkami. Nasza iskra.

Praca na wykończeniu, rzeźbię egzaminy, karty ocen i laurki, wzbijam się na wyżyny kreatywności celem przykucia uwagi zmęczonych szkołą i zblazowanych gimbusów, starając się nie brać do siebie ich nonszalancji, jak i wywalania oczami czy znamiennych "fejspalmów". Ot, ttaki wiek.

Planuję wakacje. Dwa tygodniowe wyjazdy przede mną. już za chwilę ten pierwszy, do mamy. Nie mogę już usiedzieć w miejscu z ekscytacji.