Wakacje, ach, wakacje...

Mamy połowę lipca. Zajęcia w szkole skończone. Pora relaksu. Kanikuła.
Nasz wyjazd jeszcze przed nami. Jeszcze czas radosnej ekscytacji i oczekiwania. piszę listę rzeczy do zabrania (my, Kalina, pies - będzie pełne auto...). Tymczasem wspominam najważniejsze wakacyjne miejsca w moim życiu. Paradoksalnie, nie będzie tu o Australii czy Francji. Może kiedyś. W sumie, dobry pomysł na posty. Ale nie dziś, dziś w Polskę idziemy.

Chałupy. Jeździliśmy wiele lat na cały miesiąc. To znaczy, ja i mama, tata dojeżdżał. Byłam małym smarkiem, więc wakacje na plaży to było to, co tygryski lubiły najbardziej. A dorośli też sobie jakoś radzili, zgrana paczka znajomych, dzieci niemal w tym samym wieku - było dobrze.

Plaża, morze. Zabawy w syrenki, doły do wody, zakopywanie nóg, skoki przez fale, wspinaczki na falochrony i latanie z mewimi piórami. Urodziny Moniki na plaży. Łazikowanie po głazach nad Zatoką pucką i połów "miniraczków" (takie robaczki pływające w Zatoce, nasze mamy były regularnie raczone "ciastem" z piasku i tych stworzonek...). Rolmopsy od "Pani Rybki", sprzedawane z przyczepy. Jedyna wówczas budka z pamiątkami i liczne "muszę to mieć, mamooooo", typu sprężyna schodząca po schodach czy zestaw trzech plastikowych Alfów w różnych kolorach. Gofry z bitą śmietaną i czekoladą. Posiłki w stołówce parę domów dalej - zupy mleczne, kubki barowe i kakao w niedzielę. Beztroska, bursztyny. I zawsze najlepiej bawiło się w pokoju Moniki i cioci Gosi, a nie w naszym ;)

Nowy Zyzdrój, Mazury. To dopiero polska egzotyka. Stare domki, z dziurą w podłodze łazienki, domek trzęsący się w nocy, kiedy któryś z psów się drapał. Stołówka serwująca "PICCĘ", czyli spód do pizzy z piramidą z pieczarek i każąca dopłacać, jeśli rezygnuje się z któregoś posiłku. Sławetne "z Warszawy, a takie chamy", wysyczane przez Panią Kierowniczkę. Wycieczki do jedynego lokalnego sklepu, psy rezydujące w wykopanych przez siebie dołkach po bokach tarasu, noszące patyki w lesie i objadające krzaczki jagód. Łowienie ryb na pomoście, spanie w namiocie pod domkiem. Śniadania na tarasie i biały ser z miodem. Kajaki, zwiedzanie wyspy.

Ciechocinek. Tak, ten. Ten od starych dziadków w sanatoriach ;). Zaczęło się od ferii zimowych, a potem już wielka wakacyjna miłość. Konie, konie! Nieistniejąca już stajnia Amazonka. Podławe miejsce z cudowną instruktorką, najlepszymi końmi pod słońcem i wspaniałymi wyjazdami w teren czy na rajd. Ile wspomnień. Cudowne towarzystwo Moniki i jej babci Zosi. Babcia to gwiazda. Popylajaca na rowerze, przywożąca pizzę na bagażniku, tłukąca kotlety słoikiem, klnąca jak szewc i kochana, jak to babcia. Spacery, lenistwo, ale przede wszystkim konie. Jazdy za pracę w stajni, oprowadzanie na kucykach, prowadzenie lonż obozowiczom, a wieczorem teren lub skoki na placu. Nie ma już tego miejsca, nie ma już wielu z tych dzielnych, spracowanych zwierząt. Hulajka, Zorka, Ibanez, Oferta, Włoga, Orfeusz, Boston - moje ukochane - zapamiętane na kliszy zdjęć przechowywanych jak skarb.

Mycyny. Moje miejsce na ziemi. Ukochana Warmia, najcudowniejsze wakacje z Łosiem, co roku, na cały sierpień. Cisza, spokój, las, mój koń i ja. Cudowni ludzie, wspaniali gospodarze, nieziemskie jedzenie. Łoś wychowujący młodziaki, pogaduchy w kuchni, niesamowita Mała Ula, z którą mam serdeczny, choć rzadki, kontakt do dziś. Wzruszenia i dramaty, wyprawy w grupie i samotne, mój koń piękny i młody, kochający galop, który wyciskał mi łzy z oczu, kiedy 750 kilo żywego ciała łapało wiatr w żagle. Jak on kochał te górki, ten świst powietrza. Gubiliśmy się i znajdowaliśmy - on znał drogę. Jezioro, czaple startujące zza drzew, zapach nagrzanej słońcem żywicy. Magia.

zdjęcia moje, Taty i z internetu