Jak się czuję jako mama? Jak się zmieniło moje życie? "Jak to jest"?
Bardzo chciałam być mamą. To znaczy, najpierw bardzo nie chciałam, a potem poznałam Pi i się odmieniło. Musiałam jednak jeszcze długo czekać. I się przytrafiło. Na początku, paradoksalnie, strasznie rozpaczałam. Zrobiłam popylinę w gabinecie, nakrzyczałam na Anty-Księcia, płakałam. Potem się z tym pogodziłam, choć jak zapewne pamiętacie, ciążą zachwycona nie byłam ;).
A potem młoda się urodziła. "Się". Zabawne - taki wysiłek i ból ze strony matki, a mówi się tak, jakby dziecko rodziło się samo... I wcale nie pokochałam do szaleństwa od razu. Pierwsze odczucia były rozmaite - lęk, ciekawość, a przede wszystkim, miażdżące wręcz poczucie odpowiedzialności. Miłość przychodziła stopniowo i rośnie do dziś. Rosła wraz z przywiązaniem, zależnością od siebie, rozczuleniem i potrzebą opieki nad tym bezbronnym stworzonkiem, które beze mnie nie poradziłoby sobie z niczym.
Życie zmieniło się bardzo. Niemal totalnie. Niemal, bo walczę o siebie w tym wszystkim. Skończyło się spanie w weekendy, drzemki w dzień, spontaniczne wyjścia z domu. Wszystko zaplanowane i ustawione pod bobasa - żeby wstał, zjadł, miał sucho, a my abyśmy obrócili w 2 godziny, bo zgłodnieje. Koniec z siedzeniem w stajni. Koniec z leniwym wieczorem z mężem. Ale wiecie co? Nie żałuję. Człowiek nauczył się robić kilka rzeczy na raz, wyłuskiwać tzw. ziarenka wolnego czasu. Jak mała śpi ponad 2 godziny, zaczynamy się już nudzić ;).
Bycie mamą to przygoda i wyzwanie. Choć zdaję sobie sprawę, że dopiero zaczyna się wychowanie - bo niemowlaka do pewnego momentu bardziej się obsługuje niż wychowuje. Ale cieszę się na te kolejne etapy. I mam nadzieję, że będę dla Linki taką mamą, jaką moja jest dla mnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz