Po prostu czworołapa "siostra", czyli moja kochana Leeloo, wreszcie zaczęła choć trochę zauważać dziecko.
Kiedy przynieśliśmy Kalinkę do domu ze szpitala, maciupką tak, że tonęła w czeluściach fotelika, pies udawał, że to tylko JA wróciłam. I taka tendencja się utrzymywała - pies traktował dziecko jak powietrze, przylatywał tylko kiedy się zakrztusiło - "ratunek" polegał jedynie na gapieniu się, ewentualnie schowaniu pod łóżkiem. Dziecko zachwiało tak cenione przez psa ład i rutynę. Jedyny profit to dłuższe spacery i to, że pies prawie nie zostaje sam w domu.
A teraz się zmienia. Linka psa uwielbia i aktywnie zaczepia. Woła, paca łapką, turla się w okolice psiego legowiska, próbuje się dzielić zabawkami. Pies z miną cierpiętnika znosi te zabiegi, a jak już musi, to młodą zalizuje :) Może będzie z tego jeszcze kiedyś przyjaźń...
No cóż, powinnam spać, jutro (a właściwie już dziś) ciężki, długi dzień, mój święty dzień zresztą ;) A ja co? Oglądam te słodziaki i "powstrzymieć" się nie mogę. Bliskie spotkania ludzko psie, rozkosznie. Pomyszkuję jeszcze chwilę i błagam, rozsądku zawiedź mnie do łoża!
OdpowiedzUsuń