Insomnia

Tak ładnie to brzmi "po obcemu". Po naszemu już gorzej - bezsenność. Mistrzem twardego snu nie byłam nigdy, ale teraz, to już przechodzę samą siebie. Na szczęście, nie dzieje się to co noc, ale stanowczo częściej, niż bym sobie tego życzyła.

Skąd to się bierze? Mówią, że z braku tzw. higieny snu. Ale ja chodzę spać higienicznie - nie zaraz po jedzeniu, raczej wyciszona. Łóżko jest do spania i ze spaniem się kojarzy. A więc pudło. To chyba znów wina mojej głowy. Chłop po prostu się kładzie, wyłącza i w minutę śpi. A ja - gdzie tam! Trzeba wszystko przeanalizować: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Globalnie i lokalnie. Wrócić do minionego dnia i zadręczać się tym, co nie wyszło. Wybiec w przyszłość do dnia nadchodzącego - przecież tam na pewno też może coś nie wyjść! Mój mózg, zamiast dać spokój, nagle postanawia przywołać całą masę rzeczy: rozmowę, wspomnienie, zmartwienie, a na dokładkę jeszcze jakąś głupią piosenkę, która oczywiście zaczyna grać mi w głowie jak zacięta płyta. Luby chrapie w najlepsze (choć uparcie twierdzi, ze to nie on, to wróbelek za oknem - przynajmniej od czasu, jak na naszym bzie faktycznie przysiadł zmachany wróbel i tak słodko kimał, zaciskając swoje wróble powieczki i kiwając się na gałązce), a ja coraz bardziej się irytuję. Bezsenność jest okropna, bo odbiera ci coś niezbędnego do przeżycia - zapewne dlatego aż tak złości i martwi.

Co z tym fantem zrobić? Czasem pomaga ciepłe mleko (ja akurat lubię). Zazwyczaj muszę wstać i iść poczytać książkę. Czasami wystarczy kilka stron, a czasami czytam 1,5 godziny. Masakra.

Jakieś inne sposoby? Ktoś, coś?