I po świętach!

Lubię Wielkanoc tutaj. To dopiero moja druga, ale czuję się, jakbym ją z nimi spędzała od zawsze.

Jedzenia oczywiście multum. Co mnie zaskoczyło, to obecność ryby na stole. U mnie zawsze ryba była tylko na Boże Narodzenie. A tu takie rzeczy. A tak to mnóstwo jaj, mnóstwo mięska (sławetne już domaganie się pasztetu i próby dociekania, kto go, cytuję, "zeżarł"). Barwne dyskusje - o kanalizacji, o przewodnictwie duchowym (tak, Krzysiu, wiem, że miałam taaaaką minę) tudzież o tym, kto i w którym serialu miał magiczny pierścień.

Zaś ilustracją dzisiejszego wpisu jest moja wierna Leeloo. Oj, mamuniu, jak ona się w poniedziałek wyszalała! Rundki po podwórku, spacer w lesie i znów rundki po podwórku. Ona jest jak małe dziecko... Zmęczyła się tak, ze nawet w drodze powrotnej nie mogła się uspokoić i dopiero u siebie padła jak kłoda i już tylko galopowała przez sen.

Dziś osiągnęłam mistrzostwo kuchni improwizacyjnej. Dosłownie wykorzystałam resztki i zrobiłam zapiekankę.

• kilka garści makaronu
• pół puszki pomidorów
• kilka łyżek szpinaku
• plaster sera żółtego
• pół opakowania śmietanki 18%
• czosnek
• sól
• pieprz
• oregano

Szpinak podsmażyłam z czosnkiem i przyprawiłam solą i pieprzem. Pomidory wymieszałam ze śmietanką i przyprawami. Naczynie żaroodporne posmarowałam oliwą, wysypałam warstwę makaronu (tak, aby zakrył dno). Położyłam szpinak i plaster sera. Na to poszła druga warstwa makaronu i sos pomidorowy. Całość przykryłam i wstawiłam na 40 minut do piekarnika. Zapychające i smaczne :)

Wysiłek fizyczny

Dobry wysiłek nie jest zły. Dziś zaczęłam dzień od merytorycznej dyskusji z Łosiem na temat jakości galopu. Że zad również jest częścią konia i winien brać czynny udział w poruszaniu się. Że koń to nie motor i nie składamy się w zakrętach. Że rytm, że tempo, że jestem na te chwilę ważniejsza niż koleżanka na lonży. Efekt końcowy zadowalający. Mój zad również się uaktywnił, czego owocem jest milutki zakwas w pośladzie.

No a wieczorem podreptałam na mojego body arta. Niby nic, jakieś tam elementy tai-chi, tu pomachać rączką, tu napiąć, tu wyciągnąć... Rany julek, jaka ja jestem zmęczona. Mięśnie nóg przy każdej próbie napięcia trzęsą się jak po bieganiu. Stopień irytacji również wzrósł, bo jestem na tyle niegramotna, że niektórych elementów nie umiałam powtórzyć. Niby ósemka ręką nad głową, a jakoś nie chciało wyjść tak jak instruktorce :)

Ale satysfakcja jest.

Aaaa. Na początek Asia nam mówi: "No, dziś przed świętami trochę inaczej". Ktoś pyta, czy będziemy stać na jednej nodze. Na co Asia: 'jak przed świętami, to na głowie". Ja pomyślałam, ze jak przed świętami, to chyba na jajkach... Ale nie był to dowcip ładny ani poprawny. Zresztą - mamy w grupie tylko jednego pana :)

Na rozgrzanie

Marzec taki piękny, a tu takie coś na koniec... W Olsztynie śnieg padał dziś we wszystkich kierunkach: normalnie z góry na dół, poziomo, a nawet... wbrew grawitacji! Wieje, co i raz coś leci z nieba.

W takich okolicznościach, trzeba posilić się czymś rozgrzewającym. A że w zupach krem jest moc, tym razem krem z kukurydzy.

• puszka kukurydzy
• dwa ziemniaki
• śmietanka 18%
• bulion warzywny
• sól
• pieprz
• imbir w proszku
• gałka muszkatołowa
• ostra papryka

Zaczęłam od zagotowania bulionu i zblendowania kukurydzy w osobnej misce. Następnie połączyłam obie rzeczy, wkroiłam ziemniaki (jak są w kostkę, to ciut krócej się gotują) i dalej gotowałam, aż ziemniaki były miękkie. Zdjęłam z ognia i znów zblendowałam na w miarę gładką masę. Doprawiłam, a na koniec dodałam nieco śmietanki.
Znów nie podaję ilości przypraw, bo każdy ma inne upodobania. Moja zupa była wyraźnie słodka i kremowa, dopiero po chwili pojawiał się wyraźny smak imbiru i lekka ostrość pochodząca z papryki. Rozgrzewa, syci i ma fajną konsystencję.

I'm Popeye, the sailor-man! Tuut tuuut!

No bo znowu szpinak. Co ja poradzę, że mnie tak do niego ciągnie... Całymi latami nienawidziłam tego zielonego paskudztwa, a nagle polubiłam i teraz chyba nadrabiam.

Jak na piątek przystało - z rybą.

• szpinak
• odrobina wędzonego łososia
• śmietanka 18%
• sól
• pieprz
• ząbek czosnku
• makaron

Nic nowego, nic trudnego. Podsmażyłam szpinak jak zawsze, doprawiłam, dodałam śmietankę (trochę więcej niż zazwyczaj, żeby był wyraźny białawy sos) i na koniec łosoś. Podgrzałam tylko tyle, żeby ryba była ciepła i się lekko ścięła. przypominam, że taki łosoś jest słony - weźcie to pod uwagę doprawiając uprzednio szpinak.

A poza tym, to marzec się zreflektował, że się kończy i postanowił to zrobić z przytupem. Dziś było wszystko - słońce, wiatr, deszcz, grad, a teraz jakiś śnieg się przypałętał. Bleee...
A pani pies jak na złość przechodzi samą siebie w ilości energii. No miota nią jak szatan! Nawet ja - a kto mnie zna, ten wie, ze szybko chodzę - czasem dostaję przy niej zadyszki. Ewa ochrzciła ją "Justynką", bo biega zamaszyście i w pochyle niczym Justyna Kowalczyk. Strasznie mnie ta ksywka bawi i rozczula.

Wiosenne porządki

No tak. Kupiłam nową kanapę. Śliczną, małą, wygodną i nowoczesną. Żegnaj, stara wersalko i babciny charakterze pokoju! Przyjechali panowie, jakimś cudem przepchnęli wersalkę przez balkon (spokojnie, mieszkam na parterze) i mam... echo :) Ale jutro przyjedzie kanapa i będzie fajnie, a pokój wreszcie zyska wygląd, jaki powinno mieć mieszkanie młodej osoby.

A skoro wiosna, to znów zielono na talerzu Właściwie to wariacja na temat mojego ulubionego szybkiego dania. Czyli makaronu ze szpinakiem. Tym razem wersja z wkładką mięsną:

• pół piersi kurczaka
• przyprawa do kurczaka
• pół łyżeczki kurkumy
• szpinak
• czosnek
• sól
• pieprz
• odrobina śmietanki 18%

Kuraka pokroiłam, obtoczyłam w przyprawie i kurkumie, usmażyłam. Zdjęłam z patelni i usmażyłam szpinak, doprawiając do smaku i dodając śmietankę. Na koniec połączyłam z kurczakiem i jeszcze chwilkę podgrzewałam. Mozna jeść bez niczego, można z makaronem.

Co trzy paszcze, to nie jedna!

No, wreszcie mogłam dać popis na żywo i nie tylko podzielić się wirtualnie moim gotowaniem, ale i podkarmić kogoś naprawdę.

Babski weekend vel sanatorium w Olsztynie. Łażenie, film, winko, ploty, no i dwie wdzięczne odbiorczynie mojej kuchni. A jadłyśmy danie rodem z "Zakochanego kundla" ;) Czyli makaron z klopsikami plus coś zielonego. Banalne, a pyszne. Skład (na 3 osoby):

• 30 dag mięsa mielonego
• kartonik pomidorów z czosnkiem
• ok. 200 ml śmietanki 18%
• sól
• pieprz
• czosnek proszku
• zioła prowansalskie
• ostra papryka
• tarty ser żółty (na oko, około 4 łyżek)
  
• makaron spaghetti
• oliwa

I do sałatki:

• sałata mieszana
• oliwa
• ząbek czosnki
• łyżka musztardy
• łyżka miodu
• cytryna

Zaczynamy od mięska - doprawiamy solą, pieprzem i czosnkiem w proszku. Można masę zagęścić bułką tartą lub mąką kukurydzianą. Formujemy klopsiki - ja zrobiłam po trzy na głowę. Naczynie żaroodporne smarujemy tłuszczem i wykładamy klopsiki. Sos przygotowujemy z pomidorów, śmietanki, czosnku - i doprawiamy solą, pieprzem, papryką i ziołami. Zalewamy nim mięso, posypujemy serem i wstawiamy do rozgrzanego piekarnika (ok. 160 stopni) i zapiekamy 40 minut. W międzyczasie szykujemy sałatkę. Rozcieramy czosnek z solą i zalewamy oliwą. Dodajemy płynny miód, musztardę i wciskamy cytrynę. Nie podaję proporcji, bo dużo zależy od upodobań - sos powinien być słodko-ostry. Dodajemy go do sałaty i mieszamy. Gotujemy makaron. I już :D

Rozpusta

Wbrew pozorom nie będzie o niczym aż tak niezwykłym. Będzie o powrocie do jednego ze smaków dzieciństwa.

Jako, że na ogół żywię się zdrowo, i że moja postura pozwala mi czasem zaszaleć, uległam pokusie. Weszłam do naszej lokalnej piekarni, a tam, na blacie, kusiły swymi krągłościami... CHAŁKI! O mamuniu! Kilka dobrych lat nie jadłam chałki...
W domu krągłości musiały poddać się cięciu noża-mordercy (już tata wie, o którym mówię), powstałe kromeczki zostały posmarowane masłem i dżemorem. Och!

Aż chce się napisać poemat. "Oda do chałki"! Na pewno pan Białoszewski dałby radę. mogłoby się to zaczynać mniej-więcej tak:

Och, chałko,
Łka - ha! każdy do chałki!

Albo coś w tym klimacie ;)

Pozdrawiam wszystkich, u których wspomnienia lekcji polskiego z liceum wciąż powodują gęsią skórkę :]

Mocna rzecz!

Ukręciłam sama na siebie bicz!
Znajomym i rodzinie widocznie spodobała się "Siłaczka" i teraz co i rusz mam sytuację jak ta:

- To my do ciebie przyjedziemy, dobrze? oczywiście coś nam ugotujesz? :)

Albo ktoś mi podsyła przepisy i podtyka pomysły.

Dziś zatem na wyraźną prośbę Dagusi zrobiłam zupę - krem z czosnku. Ponoć rzeczona Dagi zajadała się ową podczas urlopu w Austrii i jest to takie must-do. Nie mogłam odmówić. Potrzeba:

• kilka ząbków czosnku
• pół niedużej cebuli
• średni ziemniak
• ok. pół litra bulionu warzywnego
• sól
• pieprz
• tymianek
• bułka
• masło
• zioła

Podsmażyłam pokrojone w kostkę cebulę, czosnek i ziemniaka. Gdy już się to wszystko lekko przyrumieniło, a w mieszkaniu rozszedł się iście cudowny zapach, przerzuciłam warzywa do rondla i zalałam bulionem. Gotowałam, aż ziemniak stał się miękki. Odlałam pół szklanki płynu, a pozostałą część dania potraktowałam blenderem. Dodałam jeszcze połowę bulionu, do uzyskania pożądanej konsystencji. Już na tym etapie było pyszne, ale dodałam jeszcze jeden mały ząbek świeżego czosnku. Ja czosnek po prostu uwielbiam, więc chciałam uzyskać bardzo intensywny smak. Na koniec dodałam odrobinę tymianku. W międzyczasie pokroiłam bułkę na kromki i posmarowałam masłem wymieszanym z ziołami (użyłam prowansalskich z torebki, choć pewnie świeże byłyby lepsze). Wstawiłam na kilka minut do rozgrzanego piekarnika - aż masło się roztopiło, a bułka stała się chrupiąca. Grzanki można wrzucić do zupy lub ją nimi zagryzać.
Efekt porażający - całe szczęście, nigdzie dziś nie idę :p

A tak z innej beczki. Wpada do mnie wczoraj mój Drugi Tata. Drugi Tata generalnie wszędzie raczej wpada niż wchodzi ("bo ja jestem chaotyczny!"). I wręcza mi jakieś małe pudełko.

- Kajuś, kupiłem ci takiego oto koszmarka! To cukrowy baranek. Można go lizać!

No fakt, koszmarek jakich mało. Stoi sobie teraz na szafce w kuchni,gapi się krzywymi oczami i uśmiecha się krzywym, cukrowym uśmiechem, spod kopytek wystają mu pióra, które kruszą się i kleją do pudełeczka. Ale wiecie co? Od razu tak mi ciepło na sercu. Bo co na niego spojrzę, to wiem, że Komuś chciało się wpaść do mnie choćby po to, żeby mi podrzucić słodkiego koszmarka...

Fast food

Tytuł trochę przekorny. Bo dzisiejszy obiad był poniekąd fast foodem - powstał przy minimum wysiłku i bardzo szybko. Ale nim nie był, bo nie były to frytki i hamburger :p

Było spaghetti. Nie pamiętam, kiedy ostatnio kupowałam gotowy sos. Odkąd zaczęłam go sama robić z półproduktów, żaden kupny nie chce mu dorównać.

A jest to banalne:

• pomidory z puszki/ kartonika (ja najbardziej lubię takie już z czosnkiem)
• mięso mielone lub tuńczyk
  
• czosnek
• sól
• pieprz
• ostra papryka
• zioła prowansalskie
• makaron oczywiście ;)

Jeśli robimy z mięsem, to należy je wpierw podsmażyć, jeśli z tuńczykiem, to ja go od razu mieszam z sosem i razem podgrzewam. Pomidory mieszam z resztą dodatków i wszystko podgrzewam (z rybą w rondelku, z mięsem - na patelni). To plus makaron i niczego więcej już nie trzeba!

Miłość

Dziwnie z tą miłością...
Nie, nie będzie tu o love story. Ale o innej miłości, takiej, której się nie spodziewałam, która po prostu przyszła, którą dostałam, choć bałam się, jak to w ogóle będzie...

Byłam dziś u moich Drugich Rodziców. Tak, bo ja mam teraz aż czworo! Jestem wyjątkowa :)

I okazuje się, że nie musiałam się tak bać. A bałam się potwornie. Jak ja, jak oni, jak świat... Czy powinnam być, czy zniknąć. A teraz już wiem.

A że przy okazji było pysznie... No było! Bo moja Druga Mama gotuje rewelacyjnie, jak przystało na środek lasu, było grzybowo i jak przystało na region - rybnie. Mniam! O cieście nie wspomnę, bo musiałabym zacząć przeliczać to na kalorie. Na rybę zdecydowanie muszę wziąć przepis.

I jesteśmy rodziną, wiecie? Co prawda niepełną, obolałą, ale, kurczę, prawdziwą! Niesamowite...

Rodzice - jedni i drudzy - kocham Was!

No, ale jeść trzeba!

Trzeba. A skoro trzeba już jeść, to jedzmy dobrze!

Dziś uraczyłam siebie i mamę mą kurczakiem w stylu "a la marokańskim" - choć proszę traktować to określenie dość swobodnie ;)

Potrzebujemy (na 2 osoby):

• pierś z kurczaka
• dwa plasterki cytryny
• łyżkę miodu
• przyprawę do kurczaka
• cynamon
• olej/ oliwę

Kurczaka obsypałam przyprawą i cynamonem z obu stron i zostawiłam na pół godziny. W tym czasie gotował się ryż - ale "o tem potem", jak mawiała moja upiorna matematyczka z podstawówki. Na patelni rozgrzałam tłuszcz, wrzuciłam cytrynę pokrojoną na malutkie ćwiartki i docisnęłam ją drewnianą łyżką, aby puściła sok. Do tego dałam miód i kiedy wszystko się połączyło, przelałam do miseczki. Kurczaka posmarowałam powyższym płynem dość obficie i usmażyłam. W razie potrzeby można resztę oliwy miodowo-cytrynowej dolewać na patelnię.

Ryż (u mnie był pełnoziarnisty, ale może być zwykły, a nawet kuskus) mieszamy z podsmażoną cebulą z odrobiną bulionu. Wkrajamy bakalie - wedle uznania, ja dałam suszone morele.

I już. Proste, a jakie dobre. Miód, cytryna i cynamon dają słodycz, kwaskowość i aromat. Kurczak miodzio, nomen omen :)

Zdjęcie takie se, muszę nad tym popracować. Musicie mi wybaczyć, a przynajmniej potraktować pobłażliwie :p

Lascia ch'io pianga...

... mia cruda sorte. To cytat z opery "Rinaldo" mojego ukochanego Haendla. Oznacza: "pozwólcie mi płakać nad mym okrutnym losem".

Ten post nie będzie o gotowaniu.

Dziś jako treść posta pozwolę sobie wstawić słowa piosenki Alanis Morissette. Mam wrażenie, że napisała ją o mnie. Gra mi od rana w głowie i myślę, ze tak właśnie muszę robić. Krok po kroku, dzień po dniu, udawać, że coś jest, że coś robię, aż sama w to uwierzę i na nowo zacznę naprawdę znowu żyć...

Reborn and shivering
Spat out on new terrain

Unsure unconvincing
This faint and shaky hour

Day one day one start over again
Step one step one
I'm barely making sense for now
I'm faking it 'til I'm pseudo making it
From scratch begin again but this time I as i
And not as we

Gun shy and quivering
Timid without a hand

Feign brave with steel intent
little and hardly here

Day one day one start over again
Step one step one
with not much making sense just yet
I'm faking it til I'm pseudo making it
From scratch begin again but this time I as i
And not as we

Eyes wet toward
Wide open frayed
If God's taking bets
I pray He wants to lose

Day one day one start over again
Step one step one
I'm barely making sense just yet
I'm faking it til I'm pseudo making it
From scratch begin again but this time I as I
And not as we

Lenistwo

Dziś siłaczka poszła na łatwiznę i zamówiła chińskie. brak sił, brak weny na gotowanie.

Za to trochę wspomnień. Coś dziś mi się przypomniało, jak dziecięciem będąc, chadzałam do koleżanek po lekcjach. Mama się teraz ze mnie strasznie śmieje, że pierwsze, co jej opowiadałam, kiedy mnie odbierała, to CO BYŁO NA OBIAD. Ledwo zamknęły się za nami drzwi.

Najwięcej wrażeń zawsze było po wizycie u Zosi K. Kurczę, zawsze lubiłam kuchnię mojej mamy, ale TAM... Tam była dla mnie pełna egzotyka! Była na przykład zupa serowa. Wtedy nie lubiłam, teraz pewnie bym się zajadała. Była soja. Była, po raz pierwszy w moim życiu, sałata z czosnkiem, a nie ze śmietaną.
No i był starszy brat. Mnie, jako jedynaczkę, wręcz dziko fascynowało, jak nam dokuczał, jak się ze sobą przepychali... tak sobie myślę, że nie powinno się czynić dzieci jedynakami. Kiedyś rzeczony brat, wysłany po coś słodkiego na deser, przyniósł nam po czekoladce, która wywołała sprzeczne uczucia. Bo była to biała czekoladka w kształcie czaszki, z czerwonym nadzieniem ;)

Mam nadzieję, ze kiedyś, jak dorobię się własnych siłaczątek, ich koledzy będą z równym entuzjazmem wspominać obiady w naszym domu :)

TV

Macie swoje ulubione programy kulinarne? Bo ja całe mnóstwo!

Właśnie obejrzałam powtórkę tvn-owskich "Ugotowanych". Oglądam też na BBC oryginał, "Come dine with me". Ale wolę polską wersję.

I, kurczę, wciąż pomstuję, ze w Olsztynie nie ma sklepów Alma! Bo to one sponsorują całą zabawę, toteż program kręcą w miastach, które rzeczoną siecią dysponują. Idea super - cztery (w oryginale - czasem i pięć) osoby z jednego miasta organizują cztery kolejne wieczory: podają gościom przystawkę, obiad i deser. I goście, czyli trzy pozostałe osoby, oceniają wieczór w skali 1-10. A wieczór to jedzenie, ale i atmosfera plus jakieś atrakcje - zależnie od inwencji gospodarza.

I strasznie marzyłby mi się udział! Chciałabym poznać nowych ludzi, ugościć ich, ugotować coś, co uważam za świetne... I oczywiście otrzymać to samo od innych. Nowe pomysły, nowe klimaty, może nowe znajomości...

Almo, otwórz podwoje w Olsztynie! :)

Na zimną wiosnę

Drogie czytelniczki - najlepszego z okazji Dnia Kobiet! Co smacznego naszykowali Wam dziś panowie?

Pogoda nadal przepiękna, ale zimno jak diabli. Stąd dziś na obiad coś warzywnego, ale też rozgrzewającego.
Potrzebujemy:

• jakieś 200g bobu
• pomidory krojone z puszki
• pół cebuli
• pół cukinii
• 1-2 ziemniaki
• ząbek czosnku
  
• sól, pieprz, majeranek

Cukinię, ziemniaki i cebulę pokroiłam w plastry i razem z wyciśniętym (pardon - startym) czosnkiem kilka minut podsmażyłam na oliwie w rondlu. Dodałam bób i zalałam wodą tak, aby przykryła warzywa. Gotowałam ok. pół godziny, po czym dodałam pomidory i doprawiłam do smaku.

Nie wygląda to może jak milion dolarów, ale pachnie i smakuje wybornie!
W brzuszku ciepło, morale odrobinę lepsze. Słońce, dobre jedzenie...

O sukcesie nie-kulinarnym

Wieczór przyniósł też inny sukces niż tylko brzuszek pełen szpinaku, wreszcie umyte podłogi i wywieszone pranie.

A mianowicie, wieczór przyniósł zaszczyt, jaki spotkał mnie ze strony psa. Pies podał drugą łapę. W kombinacji "siad - łapa - druga". A to już wyczyn. bo moja Lisiczka chyba jest, jak mawia moja mama, stworzona do wyższych celów. Głupia nie jest, co już parę razy pokazała. Nieusłuchana też nie - bo karne z niej stworzonko. A jednak, Lee wydaje się niepodatna na tresurę. Siadać umie, widać, że ktoś ją już kiedyś nauczył. Umie wrócić na miejsce, położyć się u siebie, zostać, nie ruszyć miski, póki nie pozwolę. Ale sztuczki? "Eeee, pani, co to ja, małpa jestem?". Łapę podawać nauczyliśmy, choć szło opornie. podaje, ale zawsze ma przy tym minę, jakby mówiła, ze nie widzi w tym większego sensu. I z drugą łapką to samo. A dziś się udało. Raz. Potem już znowu nie widziała sensu...

Wiosna, ach, to Ty!

Piękny dzień. Przepiękny wręcz! I wreszcie pachnie wiosną! Jeden z moich ulubionych zapachów. Dobrze, ze tak jest, bo jakby jeszcze było szaro i mokro, to już nic, tylko powinnam się zakopać i przeczekać, aż nadejdą lepsze czasy.

Jak jestem zmęczona, to nie bawię się już w ekwilibrystykę w kuchni. Żeby było szybko i pysznie, zrobiłam mój ostatnio ulubiony makaron ze szpinakiem i suszonymi pomidorami.
Suszone pomidory są genialne! Do warzyw, makaronów, zapiekanek - no cudo! Słodkie, kwaśne, miękkie, ale nie papkowate, niesamowity aromat... powinny zawsze być w szafce.

Przestawiłam się na makarony pełnoziarniste - smakują odrobinę inaczej, ale to nie oznacza, że gorzej. Do tego szpinak, pomidory, czosnek (czy ja w ogóle muszę dodawać, że czosnek...? :)), sól, pieprz i nieco startego sera na wierzch. Czego trzeba więcej?

Aj, cały dzień o jedzeniu. Nawet poranne zajęcia były o jedzeniu. Dzielna kursantka poznała różne metody obróbki pokarmów - tu oczywiście nastąpiła odwieczna dyskusja o tym, czy na tarce się TRZE (opcja warszawska), czy TARKUJE (opcja lokalna).

początek zajęć był mniej-więcej taki:
- Hi, Anita! I hope you're not hungry because today we are talking about food.
- Oooooh... OK, I'll handle it...

Czyli pełne poświęcenie :)

Choć i tak nic chyba nie przebije kursanta z poniedziałku. Po pierwszej lekcji z czasem Present Perfect, zdyszany i spocony od wysiłku umysłowego, kursant w te słowa rzekł:
- Dobra... Teraz to już nie przelewki... Od teraz koniec z imprezami... Od teraz pilnie odrabiam prace domowe!

Na zielono!

Szczęśliwie udało się dobić do wieczora. Bolą mnie mięśnie, o których istnieniu już zapomniałam - czyli jak zwykle instruktorka Asia stanęła na wysokości zadania.
Gimnastyka fachowo nazywa się body art i jest czymś w stylu połączenia elementów pilatesu, jogi i stretchingu. Niby takie tam sobie statyczne ćwiczenia i dużo oddychania, a jednak wychodzi się zgrzanym i na trzęsących się nogach. I ma się ochotę na powtórkę :)

A po powrocie - jeszcze trochę gotowania. Miał być znów krem z cukinii, ale jednak nastąpiła zmiana planów.


Totalna improwizacja, ale za to jaka smaczna!

Naleśniki:

• pół szklanki mąki pełnoziarnistej (u mnie orkiszowej)
• łyżeczka oliwy z oliwek
• mleko sojowe (na oko - do uzyskania pożądanej gęstości ciasta)

Sos:

• cukinia
• garść zielonego groszku
• pół szklanki bulionu warzywnego
• ząbek czosnku
• 2 łyżki sosu sojowego
• pół łyżeczki kurkumy

Cukinię pokroiłam w kostkę i obgotowałam razem z groszkiem. Zestawiłam z ognia i zmiksowałam. Dodałam bulion i przyprawy, znów zmiksowałam, dolałam sosu do smaku. Znów podgrzałam, położyłam na naleśnikach. Całość posypałam startym żółtym serem.

Moja subiektywna ocena: dobre, świeże. Naleśniki, o dziwo, smaczne! A tak się bałam z powodu tego mleka sojowego... Jak dla mnie, sos powinien być mocniej doprawiony. następnym razem będzie.

Aaaa, a jeszcze w ramach czegoś weselszego.
Wygrzebane z czeluści dysku. Mój tata lubi jeść ostro. I tak kiedyś krzyczał, ze mało ostre, to mu postawiłam taki oto "zestaw do doprawiania". Bon appetit!

Dzień drugi

No dobra. Dzień kolejny do połowy przeżyty.
Poranek pracowity, spędzony z moją uczennicą Kaliną, dziś cierpiącą na permanentne ziewanie i bezwstydnie mnie zarażającą. Dodajmy do tego non-stop mlaszczącego i wzdychającego labradora i mamy obraz idealnych warunków pracy. Nie narzekam, Boże broń! Fajni ludzie. I fajny labrador (oj, Lilacz na pewno by się z tym ostatnim nie zgodziła, ona labradory najwyraźniej chciałaby pożerać. Takie pozostałości ze schroniska).

Obiad dziś żadne odkrycie - znów "obiad z lodówki", czyli coś z niczego. Odrobinka kurczaka, pokrojona na małe kawałki i podsmażona ze szczyptą przyprawy do kurczaka. Do tego ugotowane warzywa - pół ziemniaka, trzy różyczki kalafiora, kilka plasterków marchewki i trochę groszku cukrowego. Całość wymieszana, skropiona oliwą i posypana ziołami prowansalskimi. I obowiązkowo czosnek. Podpatrzone u samego Jamiego Olivera: zamiast czosnek wyciskać, można go zetrzeć na małej tarce. Efekt taki sam, a o ile mniej mycia (nie znoszę się babrać z brudną wyciskaczką!)

Dziś również dzień z odrobiną ruchu. Bo ruch przynosi niesamowite efekty na... głowę! Rano pojeździłam na koniu (bo warto dodać, że moja menażeria to nie tylko rzeczona psica, ale i czterokopytny Starszy Pan), a wieczorem wybieram się na gimnastykę. Inaczej chyba bym oszalała...
Bo, kurczę, szaleństwo podkrada się do człowieka pomału i bezszelestnie. A potem próbuje dopaść i cała sztuka w tym, aby się nie dać. Aby dzień przyniósł coś więcej, niż tylko żal, strach i otępnienie. A jeśli on nie chce nam tego przynieść, to sobie trzeba to siłą wziąć. I ja właśnie siłą biorę: piękną pogodę, zapach wiosny w powietrzu, chwilę śmiechu i zachwytu pomimo tego, co się dzieje. Albo wręcz stereotypowo: fryzjer i zakupy. zmieniłam fryzurę, zmieniłam zapach perfum. muszę wciąż coś zmieniać...

Later that evening...

Słowo się rzekło, krem z cukinii w garnuszku.
Sprawa banalna, danie z cyklu "coś z niczego". Bardzo lubię dania 'coś z niczego", wystarczy coś zielonego na podorędziu, jakąś oliwę, przyprawy i już można czarować.

Jako, żem sama w domu, porcja taka akurat na jedna osobę. Poszło do niej:

• 2/3 niedużej cukinii
• gruby plaster cebuli
• duży ząbek czosnku
• 1/2 kostki bulionowej warzywnej
• szczypta soli
• szczypta kurkumy
• pół łyżeczki ostrej papryki

Warzywa lekko podsmażyłam, aby smaki się przeniknęły, po czym wrzuciłam je do garnka i zalałam bulionem. Gotowałam 15 minut, zestawiłam z ognia i po chwili zmiksowałam blenderem. Znowu podgrzałam, dodałam przyprawy. Tylko i aż tyle :)
Po przeszukaniu szafki znalazł się i "wsad zbożowy", w postaci paluchów z sezamem. Prawie jak grissini!

Zaczynamy!

Witaj na moim blogu!

Jak widać, jest to nówka sztuka nieśmigana. Możesz być pierwszym lub jednym z pierwszych czytaczy. Mam nadzieję, że nie ostatnim.

Skąd taki tytuł? Długa historia. Zaczęła się w zeszłym roku, kiedy to zostawiłam rodzinę, przyjaciół i całe dotychczasowe życie, i przeprowadziłam się tutaj. Zmieniło się prawie wszystko. A ja tym zmianom musiałam podołać.

A teraz życie kopnęło mnie w tyłek. I nadal kopie. Mocno. Ale o tym nie będę chyba pisała. Dużo jest miejsc, gdzie można czytać o ludzkich nieszczęściach. A ja próbuję zachować tyle normalności i własnej tożsamości, ile się da.

Będę pisała o sobie. A jakże! Będę podglądała samą siebie od progu drzwi mojej kuchni. Typowej kuchni w bloku z wielkiej płyty: długiej i wąskiej jak tramwaj :) Bo moją pasją, hobby i sposobem na walkę z rzeczywistością jest kuchnia. Uwielbiam próbować, przyprawiać, podkarmiać moich bliskich. No i jeść. Nie, nie widać po mnie.

Tak więc postaram się na bieżąco dzielić moimi dokonaniami, obserwacjami, smakami i zapachami. A czasem też przemyśleniami o życiu, anegdotami i historiami. Zawsze w kuchni towarzyszy mi moja wierna psica Leeloo zwana Lilaczem - rozkłada swoje długie łapy w poprzek pomieszczenia i nie daje zapomnieć o swojej obecności. Więc zapewne czasem i ona dostarczy powodów do śmiechu.

To chyba tyle gwoli wstępu. Będę pisać. Wieczorem w planach pierwszy krem z cukinii.