Umarł król, niech żyje król!

Takie to życie. Nie ma już Tytusa. Starość i choroba go dopadły i przebywa już w Krainie Wiecznych Łowów.

Ale bojowniki uzależniają. Chce się mieć kolejnego. I kolejnego. I tak dalej.

Od dziś mamy Gniewosza. Tym razem wściekła czerwień. Jest piękny i naprawdę bojowy.

Razem z nim przyszły kolejne dwie samiczki - obie niebieskie! Mamy już 3 :) Ale każda inna - nasza stara jest duża i lekko fioletowa, a nowe: jedna jasna i pękata (przez co nazwana przeze mnie Imbryczkiem), a druga zupełnie jak Tytus.

A, no i kokos przyszedł. Schron taki. Cocomo zwany ;)

Łosiowo mi!

Tak na przekór temu, co się dzieje i o czym ostatnio pisałam. Łosiowo mi i już. Powoli przywykam do naszych jedynie weekendowych spotkań. Powoli się z tym godzę i uczę cieszyć się z tego, co mam.

Mija 12 lat, odkąd jest Łoś. 12!!! Kawał czasu! I z każdym rokiem lubię tego Dziada coraz bardziej. I coraz lepiej mi z nim. I coraz bardziej boli myśl, że kiedyś zniknie.

Kradnę życiu krótkie chwile w stajni. Ładuję akumulatory. Kocham mojego konia szybko i na zapas.

A tak to teraz Łosiowe życie wygląda: spacery, pieszczoty, pasienie i koledzy. A nadal jak mnie widzi, to zostawia wszystko i przychodzi. Mój kochany...

Zdjecia, jak widać, są arcydziełem fotografii komórkowej... No cóż, jak się nie ma, co się lubi... ;)

Mycyny!

Udało się! Pojechaliśmy do Mycyn!

Mycyny to maciupka wieś bodajże 8 km od Olsztynka. Kilka gospodarstw i już. A dla mnie to moja mała oaza spokoju, moje miejsce na ziemi. Takie, do którego wciąż wracam.

Pierwsze spotkanie z Mycynami to Majówka 2000, kiedy wszystko było jeszcze w powijakach, dom w rekonstrukcji, stajnia mała, las dziki. Ale cudowni, ciepli gospodarze i piękno okolicy kazało wrócić. W 2003 r. miesiąc wakacji już z Łosiem. Potem jeszcze 4 lata tak samo. Co roku te same twarze, wspaniała atmosfera i kuchnia, po której wracałam 3 kilo cięższa. Tak, mnie też można utuczyć :)

Dziś jest już nieco mniej kameralnie. Stanęła piękna, wielka, drewniana hala do jazdy. Powstał pensjonat dla koni. ludzi więcej, co i rusz szkolenia i konsultacje jeździeckie. A jednak ciepło i serdeczność te same. No i wspomnień czar. I najpiękniej pachnący las - pachnie moimi beztroskimi czasami, latami świetności Łosia niańczącego źrebaki Sławka i galopującego po lesie.

Dzisiaj pierwszy raz widziałam Mycyny jesienne. Pierwszy raz byłam tam z Kalinką i Lilaczkiem.

Ulu i Sławku, super, że jesteście! Bądźcie!

PS. dziękujemy za gościnę i ciacho.

Rzecz o ksywkach

Zauważyliście, ze nadajemy zwierzakom masę ksyw i zdrobnień? To takie wdzięczne, móc się zrealizować słowotwórczo, a taki pies/ kot/ koń nawet nie wie, że się z niego trochę naigrywamy.

Snup był nosicielem wielu. Oj, wielu. Pamiętam tylko kilka:

• Lej po bombie
• Matollo 13
• Molto Bene Kretino
• Kretino Grosso
• Krzywa Nóżka
• Słupek
• Smutek (to wymyśliła moja kuzynka Anetka)

Lilacza wołamy:

• Lilaczku
• Lilku
• Lilaczuczu
• Śmaczku
• Buraczku
• Krzaczku (czyli wszelkie rymy do Lilaczka)
• Laczku/ Laczu
• Pani Lilaczko
• Bąkulku
• Pąkulku
• Pasożycie (vel Pasożydzie, aczkolwiek to baaaardzo niepoprawne politycznie)
• ostatnia twórczość męża mego: "te, bakteriowóz!"

Łosia zaś:

• Łosiu (nie, on nie ma tak na imię)
• Łososiu
• Łoniu
• Łosinku
• Łosiulku
• Chudy
• Pyro
• Wujaszku
• Panie koniu

Co ciekawe, nie oszczędzamy też... naszej córki. Póki nie kuma... ;) Wyrodni rodzice. I tak wołamy:

• Córu
• Linka
• Sralinko
• Bąkulku/ Pąkulku (ja chyba mówię tak do wszystkich swoich podopiecznych...)
• Alieniku/ Ufoludku (bo rano jak się budzi, to wygląda jak alien - duża głowa i te wielkie, migdałowe oczyska)
• Kaliszku. Nasze ulubione. Tak, od Ryszarda Kalisza ;)

A ja u Was???