"Bo w sercu dziewczyny, gdy położysz je na dłoń, na pierwszym miejscu chłopak, przed nim - tylko koń"

22 października to ważny dzień. 22 X 2002 roku mój tata dobił targu z panem R. i w naszym życiu pojawił się Łoś. Czyli dziś mija równo 11 lat od tamtego wieczora, a my nadal mamy siebie nawzajem. Na tę okoliczność postanowiłam poświęcić mojemu koniowi post na Siłaczce. Ostrzegam – nie będzie on krótki, będzie za to łzawy i patetyczny niczym opera mydlana. Jeśli więc macie alergię na patos i wynurzenia małej dziewczynki na temat jej jednorożca – polecam przejść od razu do sekcji zdjęć ;)

Zebrało mi się na wspomnienia i na podsumowanie. Bo czemu nie? Łosiowi to raczej i tak obojętne. On lubi mieć święty spokój, pełny żłób, towarzystwo innych koni i możliwość zeszczurzenia się na kogoś od czasu do czasu (w ramach pielęgnacji własnego ego). Ale ja mam wewnętrzną potrzebę przypominania sobie naszej historii, dobrych i złych momentów, mam potrzebę podkreślania wagi Łosia w moim życiu (i nie, nie chodzi tu o te 750 kilo) i celebrowania wspólnych chwil.

W 2002 roku byłam w klasie maturalnej, byłam jeszcze bardziej sierotowata i nieporadna niż teraz. I byłam na skraju rozpaczy z powodu mojego pierwszego konia, Emila. Bo Emila kupiliśmy jak ostatnie głupki, niemal książkowy przykład, jak konia nie należy kupować. Świeżo kastrowany, temperamentny koń, z nieciekawą przeszłością i 15-latka świeżo po jeżdżeniu w zastępie w szkółce. Ponad dwa lata mnie gryzł, kopał, zrzucał i dociskał do ścian. W końcu rodzice przekonali mnie, że pora na zmianę. I mimo wielu obejrzanych koni, wróciliśmy do swojej ówczesnej stajni, gdzie pan R. zaproponował mi wymianę i podsunął kilka koni do wyboru. Upatrzyłam dwa gniade wałachy, trzy i czterolatka. Z akcentem na trzylatka – rosłego, muskularnego Mokasyna. Drugi był jakby mimochodem. Weterynarz wezwany na TUV zbadał oba. Telefon od taty: „zgadnij, który ci jest pisany? Ten drugi! Mokasyn ma problemy ze stawami”. Następnego dnia po szkole, znów byliśmy w stajni. Wyciągamy z boksu „tego drugiego” (który nawet jeszcze nie miał dowiezionego rodowodu). Biorę na jazdę, jest szybki, macha długimi nogami jak gepardzik, ledwo umie skręcać i staje jak wryty na PRRRRR. I tyle umie. Wszak dotąd ciągnął wóz gdzieś pod Poznaniem (do dziś tata wygarnia Łosiowi bycie Pyrą). Jazda na tyle mi się podoba, że jeszcze w tym tygodniu zostajemy posiadaczami Teklana, od Stokrotki po Tazarze, urodzonego 2.03.1998 w Malanowie, jak głosi odnaleziony w końcu papier.

I tak oto stałam się „mamusią” najbrzydszego konia w historii, matowego, poobdzieranego, z wytartą do zera grzywką, stojącego na krzywych (koziniec), ale zdrowych nogach, zestrachanego i nieśmiałego, patrzącego na świat wielkimi, sarnimi oczami. Ech, dziś niewiele z tamtego obrazka zostało. Łoś urósł dobre 5 cm, sierść lśni, nogi niemal się wyprostowały przy dobrej opiece kowalskiej, grzywą obdzieliłby jeszcze ze dwa inne konie, nogi niestety już nie tak zdrowe, a za niewinnym spojrzeniem kryje się charakter niezłego chama i buraka, potrafiącego być niedelikatnym, ale i mającego swój urok. Jedno się nie zmieniło – jest on i jestem ja.

Nie zawsze było nam różowo. On nic nie umiał, ja niewiele umiałam, treningi niekoniecznie dobrane do naszych umiejętności i predyspozycji. Lały się łzy, a Łoś obrywał. Bo nie szło nam tak, jak innym. Bo „czemu on jeszcze tego nie umie?”, jak krzyczała jedna z trenerek. Bo nie umiałam zrozumieć, że za dużo wymagam od niego, a za mało od siebie. Oraz tego, że on nie wszystko jest w stanie zrobić, bo jest dziwnie zbudowany, sztywny i krzywy, a ja nie umiem przekazać mu jasno, o co chodzi. Dziś tak strasznie, strasznie się tego wstydzę. Chciałabym cofnąć czas i być lepszym człowiekiem dla swojego zwierzaka. Chciałabym być wtedy mądrzejsza i dokonać innych wyborów. Chciałabym umieć wtedy odpuścić. Ale nie da się cofnąć czasu. Jedyne, co mogę, to mieć nadzieję, że ostatnie 3,5 roku, kiedy to wreszcie się wszystko zmieniło, jakoś Łosiowi wynagradza przeszłość i że nie pamięta on tak bardzo, jak było kiedyś. 3,5 roku temu Łoś poszedł na odpoczynek, na trawę. Stawy dawały o sobie mocno znać, pogodziłam się już z tym, że będzie to wczesna emerytura. Jednak po jakichś 10 miesiącach koń nudził się już bardzo i dopraszał o uwagę. Postanowiłam spróbować go delikatnie rozruszać, choćbyśmy mieli do końca życia snuć się tylko stępem. I powoli, powoli… Łoś wrócił do obiegu. Inaczej – bez treningów, bez presji, jedynie dla naszej wspólnej przyjemności. I nagle się okazało, że mam konia miłego do jazdy, lekkiego na ręce, chętnego do pracy i w tej pracy bardzo szczerego. Oczywiście nasza praca to raczej „praca”. Powoli, lekko. Aby okrągło i z impulsem, aby stawy i mięśnie popracowały. Odkryłam radość z głębokiej rekreacji, a mój koń, wyjęty spod wiecznej presji, chyba polubił to nasze tuptanie. Niczego mi więcej nie potrzeba.

11 lat to dużo. Trochę statystyki:

• Staliśmy w sześciu stajniach o różnym standardzie, z których chyba oboje najbardziej kochamy obecną
• Mieliśmy sześciu trenerów/ instruktorów, z których najmilej wspominam pracę z Natalią K., którą serdecznie pozdrawiam, choć pewnie tego nie przeczyta
• Zaliczyłam jeden upadek, dwie wywrotki i jedną akcję wyciągania Łosia traktorem z rzeczki na torfowisku
• Pojechaliśmy na jednego Hubertusa i za więcej dziękuję :p
• Bodajże 6 lub 7 razy wystartowaliśmy w zawodach, które chyba jednak nie są ani moim, ani jego żywiołem; no comment
• Łoś sześć lat chodził w podkowach, a od pięciu chodzi bosy i wesoły
• Byliśmy razem 5 razy na wakacjach i było cudownie
• Zaliczyliśmy trzy przeziębienia, jeden atak kurzajek, jedno naciągnięcie pośladka, jedno naderwanie ścięgna (teraz…), jedną ropę w kopycie, jedno szycie skóry na czole, jeden zabieg wycięcia sarkoida, plus na stałe zwyrodnienia stawów; w sumie, jak na 11 lat, nie było tych choróbsk dużo; odpukać – nigdy kolki, nigdy problemów z układem oddechowym
• Przerobiliśmy 5 ogłowi i 5 siodeł: dwa wszechstronne, jedno skokowe i dwa ujeżdżeniowe

Podsumowując. Czasem sobie myślę, „nie miała baba kłopotu, kupiła sobie konia”. To skarbonka bez dna, kula u nogi i wieczne zmartwienia. Z drugiej strony, gdyby nie Łoś, nie byłabym tu, gdzie jestem, ani taka, jak jestem. Pobyt w stajni, treningi, opieka nad koniem, samodzielne z nim wakacje – to wszystko pomogło dzikusowi wyjść choć trochę do ludzi i przełamać nieśmiałość. Pozwoliło spędzać czas na powietrzu, uczyć się odpowiedzialności, zawierać przyjaźnie (no przecież gdyby nie Łoś, nie znałabym Dagmary!!!). Łoś zawsze był. I zawsze był taki sam. Moje życie się zmieniało, miałam wzloty i upadki, a on trwał. Nieświadomie „ratował mi życie”, bo był tym, do czego zawsze mogłam wrócić, do czego mogłam uciec i w czym odnaleźć spokój. Kiedy w czasie choroby Piotra i po jego śmierci zawalił się cały mój świat, Łoś był jedynym, co czekało na końcu czarnego tunelu, jedynym, co nie wiązało się z koszmarem mojego życia, jedynym nieświadomym wszystkiego bytem, przy którym mogłam choć na chwilę zapomnieć o tym całym piekle.

Mam nadzieję, że mój koń będzie ze mną jeszcze co najmniej kolejne 11 lat. Że będzie, jaki jest, że dopisze mu zdrowie i humor. I że zawsze będzie nam ze sobą tak dobrze, jak teraz.

I kolekcja zdjęć, skromny wybór z setek tysięcy ;)

Pierwsze wspólne, nastoletnia Kaja i czteroletni Łoś

Ta sama konfiguracja, ale tym razem to Łoś nastoletni

Nasze pierwsze, towarzyskie zawody, następnie jakieś kolejne

Wakacje i Łoś jako idealny "pan niania" dla odsadków i roczniaków

Czasy treningów

Zabawy

Bywało i tak...

Ale i tak, jak nie Łoś, to kto?

PS. zdjęcia autorstwa: Robert Ulewski, Emilia Kozłowska, Ewa Stachowiak. Kamil Szumowski i niżej podpisana. Nie kopiować, znaczy.